در خبرها داشتیم که حدود 50 نفر ازجیره خواران حکومتی به سفارت بریتانیا حمله کردن و در کمال تعجبِ همگان موفق به ورود به این سفارتخانه شدن و پرچم انگلستان رو پایین کشیدن و آتش زدن و دست به تخریب و گروگان گیری و... زدن و هیچکس هم نبود که جلوشون رو بگیره!
نکته ی قابل تامل در مورد این اتفاق اینه که همون نیرو انتظامی که سال 88 می تونست حریف میلیونها نفر از هموطنای بی گناهش بشه ، امروز موفق نشد که از پس این 50 نفر اراذل حکومتی بر بیاد!
حالا سوالی که ذهن خیلیا رو به خودش درگیر کرده اینه:
این میان نقش مردم چیه؟
وقتی مردم دنیا به اخبار این اتفاق فکر میکنن چه نظری در این مورد دارن؟
مطمئنا همه ی دنیا بر این باور خواهند بود که "مردم ایران" با این اقدامشون ثابت کردن که موافق فعالیت های حکومتشون هستن و مثل مردم کره شمالی لایق فقر و بدبختی هستن و بدتر از اون به این نتیجه خواهند رسید که ، حق با حکومت های حاکم بر کشور خودشونه که ایران مستحق بدترین حمله نظامی هست و همجهتی افکار عمومی دنیا با خواسته های نظامی قدرتهای غربی علیه ایران(که هممون می دونیم این خواسته ، خواسته ی حکومت جمهوری اسلامی هم هست) راه رو برای انجام هرگونه جنایتی از طرف اسرائیل و امریکا و هرکشور دیگه ای باز میزاره و کسانی که قربانی این جنایتها میشن کسی نیست جز ملت ایران(من و تو و خانواده هامون)
ما مردم بیشتر از یک ساله که کاملا منفعل هستیم و با این انفعالمون این ذهنیت رو در افکار عمومی بین المللی به وجود میاریم که برعکس سال 88 حالا دیگه با حکومتمون متحد هستیم و از فعالیتهای خصمانه ی حکومتمون که اول از همه علیه خودمون هست حمایت می کنیم!نتیجه ی این تفکر بین المللی چیزی نیست جز حمایت از جنگ و خونریزی و اون موقع هست که ما مردم هستیم که تاوان این 50نفرها رو پس میدیم!
آخرشم همه ی 70 میلیون نفرمون باید به خاطر این 50 نفرها تاوان بدیم و شاهد جنگ سختی باشیم که در اون جنگ ، همه ی این 50 نفرها بلا استثنا میرن تو سوراخ موش و ماییم که باید همیشه ، هرلحظه و هر ثانیه نگران اهالی خانواده و دوستامون باشیم که الان سالم هستن یانه!
ماییم که در حال انجام هرکاری بخش عمده ی تمرکزمون روی زنده بودن یا نبودن اون دسته از دوستانمونه که در منطقه ای که بمب خورده زندگی میکردن!!
ماییم که باید منتظر رسیدن یه خبر از جوونای دور و برمون باشیم که سرباز هستن و مجبورن برن جنگ و نه رفتنشون با خودشونه و نه برگشتنشون!
ماییم که به جای نگرانی برای پول های کلان اختلاس شده در مملکت که باید خرج کوچه ها و خیابون ها و خرج سی و سه پلها و تخت جمشید ها و دریاچه ارومیه ها و خرج کودکان فقر و خرج آموزش و خرج رفاه و.... میشدن باید نگران این باشیم که اون پول های اختلاس شده باید خرج مردم جنگ زده بشن و خرج خرید تسلیحات جنگی بشن و خرج بازسازی مناطق جنگ زده بشن و خرج کفن و دفن عزیزانمون بشن و خرج پیدا کردن یک تکه از اطرافیانمون بشن و خرج بیمارستانهایی بشن که نمی دونن سیل تلفات جنگی رو باید کجا نگه دارن بشن و.....
و اون موقع این 50 نفرهایی که این سرنوشت رو برای ما رقم زدن هرکدوم با پولهایی که در این 30سال از جیب من و هموطنای من در آوردن فرار کردن و رفتن توی70تا سوراخ موش پنهان شدن و به ریش مایی میخندن که وقتی اینها هرکاری میخواستند میکردن ، ما فقط نظاره گر بودیم و به دنبال تفرقه هایی بودیم که همین 50نفر آتش این تفرقه ها رو بین ما روشن کردن
به مایی میخندن که به دنبال زیرسوال بردن اعتقادات و علایق همدیگه بودیم و هیچ وقت یاد نگرفتیم که همه ی ما ، با همدیگر هم میتوانیم...کنار میرحسین موسوی هم میتوانیم....کنار طرفداران موسوی هم میتوانیم...کنار سلطنت طلبان هم میتوانیم...کنار رضا پهلوی هم میتوانیم....کنارطرفداران رضا پهلوی هم میتوانیم...کنار مسلمانان هم میتوانیم...کنار افراد بی دین هم میتوانیم...همه کنار هم میتوانیم به هم عشق بورزیم و با دشمن واقعی خودمان مبارزه کنیم!
حالا به این فکر میکنم که:
""یاد اون روزایی به خیر که میگفتیم نترسین نترسین ما همه با هم هستیم""
و حالا خود ما شدیم دشمن همدیگه و باید از خودمون بترسیم...!
تو اون روزایی که میگفتیم ""ما همه با هم هستیم"" یکی بود که میگفت ""یه روز خوب میاد""...
حالا تو این روزایی که ما باید از خودمون بترسیم من میگم که ""یه روزی جنگ میاد"" که اون روز فقط میگیم
""واقعا متاسفم!""
ولی پشیمونی برای ما و نسل ما و تاریخ ما بی فایدس
همه ی ما حسرت روزعاشورا و روزدانشجویی رو میخوریم که دوروز از خاطره انگیزترین روزهای سال 88 بودن و این دو روز سال 90 پشت سر هم افتاده بودن ولی یک سری فقط روی 16آذر مانور داد و یک سری هم فقط روی 15آذر مانور دادن و هیچکس نگفت که میشه از این فرصت طلایی که این دوروز پشت سر هم افتادن استفاده کرد و یک تاریخ جدید برای جنبش سبز رقم زد !!!
پشیمونی بی فاییده خواهد بود برای این روزایی که به فکر این نبودیم که چرا هیچکدام از بزرگان سیاسی مخالف حکومتی که دارای مقبولیت بین مردم هم هستن(مثل رضا پهلوی) برای این دو روز فراخوان نمیدن ، ولی به فکر این بودیم که به جای تظاهرات میلیونی در هر دو روز باید به تظاهرات 5-6هزارنفری در یکی از این دو روز هم راضی باشیم و با همونا خودمون رو سرگرم کنیم!
و این روزها میگذرن و اون 50نفر هرکاری که بخوان میکنن و اون70 میلیون نفر فقط دست روی دست میزارن و خودشونو بازیچه ی دست اون 50نفر میکنن.................
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر